تاثیر آموزش مبتنی بر نیازهای آموزشی بر یادگیری بالینی دانشجویان کارشناسی پرستاری

مقدمه: آموزش بالینی بخش اساسی دوره آموزش پرستاری است و فرصتی را برای دانشجو فراهم می­سازد تا دانش نظری را برای مراقبت از مددجو به کار گیرد. متاسفانه این آموزش­ ها بنا به دلایلی نظیر ناهماهنگی بین دروس نظری و کار بالینی و مشخص نبودن اهداف آموزشی دارای اثربخشی لازم نیستند. از این رو پژوهش حاضر با هدف تعیین تاثیر آموزش مبتنی بر نیازهای آموزشی بر یادگیری بالینی دانشجویان پرستاری طراحی و اجرا گردید. روش ها: این پژوهش نیمه تجربی در نیمسال اول 93-92 بر روی 65 دانشجوی ترم 3 پرستاری، دانشگاه علوم پزشکی بابل اجرا شد. دانشجویان به­ طور تصادفی در گروه ­های 7-6 نفره تقسیم و با توجه به نیازهای آموزشی تعیین شده تحت آموزش قرار گرفتند. ابزار گردآوری داده ­ها، پرسشنامه محقق­ساخته در دو بخش مشخصات دموگرافیک و نیازهای آموزشی بود که اعتبار ابزار به روش روایی محتوی و پایایی آن از طریق آزمون - آزمون مجدد بدست آمد. داده­ ها از طریق نرم افزار SPSS و با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی (Wilcoxon ,t-test, paired t-test, correlation , ANOVA , ANCOVA) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: : نتایج نشان داد که تفاوت معنی ­داری بین میانگین نمرات دانشجویان قبل و بعد از آموزش وجود دارد (0/001P<). دانشجویان درحیطه توانایی برقراری ارتباط با میانگین نمره 0/57±4/30 بالاترین نمره را کسب نمودند. همچنین آموزش در حیطه آشنایی با اصول مایع درمانی با میانگین نمره اکتسابی 0/53±24/1 بهترین اثربخشی را نشان داد. حیطه توانایی تفسیر آزمایشات خون و ادرار با میانگین نمره اکتسابی0/67±2/89 از بالاترین نیاز آموزشی برخوردار بود و حیطه ­های توانایی انجام امور خاص نظیر پانسمان، خون­ گیری با میانگین نمره 0/82±3/13 و حیطه توانایی اجرای انواع تزریقات با میانگین نمره1/02±3/38 به ترتیب در رتبه ­های بعدی قرار داشتند. همچنین ارتباطی بین میزان یادگیری و شاخص ­های دموگرافیکی نظیر جنس، مربی کارآموزی و معدل مشاهده نشد. نتیجه­ گیری: آموزش بر مبنای شناسایی نیازهای دانشجویان و تاکید بیشتر بر نقاط ضعف آن­ها می ­تواند موجب کسب یادگیری بهتر و پایدارتری گردد.